Bumba, zondag 10 november. Honderden vogels kwetteren vrolijk in de grote mangoboom van de procure. Het is nog pikdonker, ze voelen de ochtend trillen in de lucht. Het is pas 4.45 u. Nog een half uurtje en de zon komt op. Ik voel me heerlijk ontspannen, het was dan ook (eindelijk) een verkwikkende nachtrust. Geen stortregens, geen gedonder, geen spanning over vluchten, transport… én al 2 dagen in Bumba achter de rug die alleen maar veelbelovend zijn.
Donderdagavond om 21.15 u. waren Francesca en ik geland in Kinshasa en opgewacht door onze vertrouwde chauffeur Matthieu van de procure, een aangenaam terugzien. Ook het weerzien en een babbeltje met pater ‘Koko Pol’ hoorde bij het vaste ritueel bij aankomst in Kinshasa. We proberen immers zo veel mogelijk ook voor hem 1 of 2 goedgevulde valiezen mee te nemen. Waar we hoopten een douche te kunnen nemen na deze lange reisdag, kwamen we pas om middernacht in de procure aan. De rit van 25 km ging vrij vlot, doch we hebben tevergeefs gewacht op een viertal dat vergeten was te melden dat ze hun vlucht annuleerden. Soit, c’est l’Afrique. Om 1 u. licht uit en om 4 u. weer aan. Geslapen tussendoor? Jammer genoeg niet, het adrenalineniveau lag waarschijnlijk te hoog.
Na een snel ontbijt met wit brood, mierzoete chocopasta en een kop kloosterkoffie vertrokken we om 5 u. richting luchthaven voor de transfer naar Bumba om de grote, zotte drukte, de file enigszins te vermijden. Het leven gaat zo goed als de hele nacht door in Kinshasa: ofwel zijn de kraampjes nog open tot ver na middernacht, andere beginnen al voor zonsopgang hun waar te verkopen in hun schamele kraampjes, verbranden hun afval of haasten zich naar hun werk in de stad. Eén grote chaos…
Om 6 u. was het naar Congolese normen nog vrij kalm op de luchthaven. Matthieu loodste ons kundig overal doorheen, regelde de tickets, de incheck, de aankoop van de go-pas, het omruilen van dollars in Congolese frank, bewaakte ons bij het openen van onze bagage vooraleer hij ons uitwuifde. Au revoir Matthieu, un grand merci et à vendredi le 22.
We hadden ruimschoots de tijd om nog een koffietje te drinken en een kleinigheid te eten vooraleer we om 8.15 u. ‘opgeroepen’ werden voor onze vlucht. Een moderne, grote bus bracht ons naar het vliegtuigje van Air Kasai. Even diep ademen, verstand op nul, niet panikeren en instappen in dat kleine ding, toch wel een beetje beangstigend. Niet alleen was geen enkele plaats onbezet, de voorste 4 zetels waren tot boven toe vol gestouwd met valiezen en handbagage. Ik moest wel af en toe een duwtje geven aan de leuning voor me wilde ik niet verpletterd worden onder , de druk van de valiezen. Ik had het gevoel in een legervliegtuigje uit de oorlogsjaren te stappen. Het toilet was niets meer dan een ‘campertoiletje’, maar wel netjes. Opgelucht dat de vlucht zonder hindernissen verliep, zijn we exact 3 uur later veilig geland in Bumba.
We kregen net als 2 jaar geleden een hartverwarmend, deugddoend onthaal op de kleine luchthaven, waar slechts 1 x per week een vliegtuigje landt. Pater Carlos kwam ons al met open armen tegemoet en had weer voor een ‘ontvangstcomité’ gezorgd. De studenten verpleegkunde verrasten ons opnieuw met een boeket bloemen, een hartelijke welkomstrede én een prachtig gezongen lied. Directie en personeel van het ziekenhuis en de ‘paroisse’ vervolledigden het plaatje. Zoveel mensen, zoveel hartelijkheid, het voelde als thuiskomen.
De eerste kennismaking met de nieuwe directie van het ziekenhuis viel zeer goed mee. Een warme babbel met een vleugje humor, een goed begin.
Zo ontgoocheld we 2 jaar geleden waren toen we een eerste ronde maakten in het ziekenhuis, zo aangenaam verrast waren we nu over de netheid (de paviljoenen binnenin hebben we wel nog niet bezocht). De nieuwe directrice (kloosterzuster, geboren en gestudeerd in Bumba en jaren in Ivoorkust gewerkt), de verantwoordelijke voor de verpleging (kloosterzuster afkomstig uit Ivoorkust) vormen duidelijk een goed team, zitten op dezelfde golflengte én niet onbelangrijk: ook op onze golflengte. Dr. Eugène had hen het verslag van onze laatste vergadering in 2017 in handen gestopt en ze hadden zich al goed verdiept in onze gemaakte afspraken. Met ons vijven hadden we een eerste, zeer constructieve vergadering die onze verwachtingen overtrof. Wij hadden ook ons huiswerk gemaakt en hebben meteen onze hele waslijst kunnen doornemen. De zusters staan zeer open voor alles en benadrukten het belang van samenwerken, openheid, vooruitgang. Waar we al jaren ijveren om een beetje inzage te krijgen in de boekhouding, krijgen we meteen carte blanche. Ze willen meteen alle cijfers blootleggen en kijken uit naar de komst van landmeter Patrick Windey voor een check-up van het administratieve geheel. ‘We zullen van ieder moment profiteren van zijn kennis en voorstellen tijdens de week dat hij naar Bumba komt’. Patrick, je bent gewaarschuwd: je zult je niet vervelen.
Voor onze eerste dag waren we dus heel tevreden over het resultaat en we kijken al uit naar een positieve samenwerking.
Vrijdagnacht is het om 3 u. hevig beginnen regenen, gieten, bliksemen, af en toe een donderslag, met als gevolg dat er heel wat overstromingen zijn overal in de buurt. Hutjes liepen onder, de wegen (voor zover je dit zo kunt noemen) konden niet meer overbrugd worden en de verpleging raakte niet tijdig in het hospitaal. De nachtdiensten blijven zo lang als nodig… zonder morren.
We hadden voorzien om zaterdag de sterilisator aan te zetten, doch bij aankomst was duidelijk dat we hier een stevige hand moesten helpen en het ‘circuit van vuil, naar proper, naar steriel’ materiaal nog moeten aanleren. Te beginnen bij het ordenen van het materiaal. Wat doet een kleine koelkast in een sterilisatieruimte? Waarom kleedt de verpleging zich daar om? Waarom liggen dozen spuiten opgestapeld op de legplanken en bevindt het materiaal dat wél in die ruimte hoort nog niet op zijn plaats? Hier moet duidelijk bijgestuurd worden. Met een weinig overleg, veel goeie moed en ‘vereende krachten’ werd de ruimte leeggehaald, gepoetst en wachten we nu op de technicus om nog een aantal aanpassingen te doen. Zodat er kan gewerkt worden zoals het hoort en we kunnen aanleren hoe alles in zijn werk gaat. Logica is soms even zoek. Gelukkig zijn ze bereid en staan ze open om bij te leren.
In de namiddag gingen we zoek naar o.a. ‘toile cirée’ om de houten legplanken afwasbaar af te dekken. Gesloten op zaterdag. Tijdens onze zoektocht kwamen we op het marktje terecht, waar we vroeger ook al kwamen. Doch de confrontatie met de geur (ik schrijf het netjes) was niet te harden. Vis, vlees, slakken, ‘chenilles’ (soort dikke larven, proteïnen) in alle mogelijke vormen en bereidingen worden er te koop aangeboden op dicht op elkaar staande kraampjes. De massa volk maakte het ons onmogelijk om er snel te verdwijnen, op zoek naar verse lucht en nog even langs in het ziekenhuis.
‘s Avonds gezellig een uurtje met pater Carlos op de barza (terras) en vroeg in bed.
Vandaag zondag houden we het, afgezien van nog een aantal voorbereidingen in het ziekenhuis, een beetje rustig. Morgen starten we onze eerste echte werkweek. We kijken er naar uit.
Er is nog zoveel te vertellen, maar we worden op een feest verwacht als gasten van pater Carlos.
Een warme (letterlijk en figuurlijk) groet uit Bumba!
Reactie plaatsen
Reacties