Eind november 2019: Francesca en ik zijn een week terug uit Bumba. Een bewogen periode die voorbijgevlogen is, te kort was om ons programma af te werken, maar vooral ook zeer intens was.
Ondertussen zou ik bladzijden vol kunnen schrijven over onze ervaringen, maar daar heb ik nu de courage niet voor. Ik hou het bij een beknopt verslag, want ik ben nog niet helemaal ‘bekomen’.
Dankzij (!?) de airco in de procure in Kinshasa had ik een stevige bronchitis opgelopen. Ik heb de eerste week in Bumba geprobeerd om er tegen te vechten, maar moest me uiteindelijk gewonnen geven, antibiotica starten én het laatste weekend deels in bed doorbrengen met een stevige brok koorts. Gelukkig ontpopte Francesca zich als een bezorgde verpleegkundige en was het ontroerend om te ervaren hoe de omgeving (Carlos, de zusters, dokter Eugène, de verpleging, zelfs technicus Yenga bezorgd was. Ze zorgden voor hoestsiroop en biohoning, brachten de laborant mee voor een prik om malaria uit te sluiten, enz.
Op maandag was er te veel werk aan de winkel om uit te zieken. De adrenaline deed zijn werk en ik kon nog een week duchtig doorwerken, maar ik betaal nu wel de prijs. Deze week heb ik in ‘slow motion’ doorgebracht en alleen dringende zaken die niet konden wachten aangepakt.
Om een heel lang verhaal kort te maken een greep uit onze bezigheden en bekommernissen:
- Omtoveren van de sterilisatieruimte tot een logisch circuit (nl. nieuwe leiding laten aanleggen voor de autoclaaf ver weg van de poetshoek, aanbrengen van ‘toile cirée’ = afwasbaar oppervlak maken, schilderen van de muren met afwasbare verf, opleiding aan arts en verpleegkundigen: het volledige circuit van vuile instrumenten naar inpakken, dozen per ingreep vullen, opstarten autoclaaf, enz. De eerste keer verliep de opstart zoals in de boekjes, bij de 2de kregen we alarm en foutmelding in de voorlaatste fase. Dankzij de telefonische aanwijzingen van de ingenieurs van Steritec kon Francesca het toestel weer perfect in orde krijgen. De volgende fases verliepen vlot, zelfs na onze terugkeer!
- Onze ‘dépôt matériel’ waar alle materiaal staat dat we via WMH versturen: inventaris opgemaakt en een meer dan (broodnodige) grondige beurt gegeven.
- Verbrandingsoven: deur en grill laten aanbrengen + informatie/opleiding i.v.m. verwerking en triage van afval.
- Gebroken lavabo in wondzorgzaal laten vernieuwen (stond al meer dan een jaar gebroken).
- Gang ‘bloc opératoire’ vrij gemaakt (orde! bureau laten verhuizen naar personeelsruimte), afgeschermde patiëntenruimte laten maken voor privacy.
- Kantoor personeel juist ingericht (operatietafel, monitor, een hoop rommel, alles wat er niet in thuishoorde op de juiste plek gebracht).
- Scrubruimte voorzien van afwasbare verf (ze hadden duidelijk nog nooit vrouwen met een verfborstel bezig gezien).
- Per paviljoen voorzien dat handen kunnen gewassen worden: hygiëne!
- Gevel hospitaal van nieuw laagje verf laten voorzien.
- Javeltoestel laten herstellen.
- Nieuwe leiding in operatiezaal laten aanleggen voor gebruik anesthesietoestel.
- Alle afgedankte materialen laten weghalen die her en der tussen de paviljoenen stonden.
En nog zoveel meer….. te veel om allemaal op te noemen! In ieder geval, we hebben veel en hard gewerkt en (laten we eerlijk zijn) regelmatig ‘van ons oren gemaakt’ voor wat de jongste 2 jaar niet goed opgevolgd werd (er was jammer genoeg geen directie meer). We hebben opgeleid, bijgestuurd, kortom ervoor gezorgd dat we met een gerust hart konden terugkeren én dat chirurg Herman en anesthesist Daniël kort na ons ‘deftig’ aan het werk zouden kunnen.
We hebben goeie vergaderingen gehad, degelijke afspraken gemaakt en de zusters beloofden alles goed op te volgen en de orde te bewaren. Ze zijn nog niet lang in het ziekenhuis, we verwijten hen absoluut niets. We hebben er alle vertrouwen in.
Ondertussen hebben we begin deze week onze artsen uitgebreid verslag gegeven en ben ik bezig het vertrek van verpleegkundigen Anoek en Liesbeth te regelen: als alles goed gaat, vertrekken ze op 15 januari 2020 en blijven een maand in Bumba. Blij dat er nu regelmatig een ploegje gaat, want één zaak is duidelijk: 2 jaar afwezigheid was te lang!
Donderdagochtend was het alle hens aan dek, toen Herman van op Zaventem liet weten dat de vlucht naar Kin afgelast werd. Dus snel de procure in Kin én Carlos verwittigd! In de namiddag kwam het ‘verlossend bericht’ dat de binnenvlucht kon verschoven worden naar vandaag. Een uurtje geleden kreeg ik bericht dat Herman en Daniël, weliswaar moe, eindelijk in Bumba geland zijn! Met dank aan de tussenkomst van Carlos, zo niet zaten ze vast in Kin tot vrijdag en verloren ze een werkweek.
Last but not least, hartelijk dank aan Carlos! Ondanks de spanningen en perikelen rond het verplicht gratis onderwijs, was hij zoals altijd een perfecte gastheer!
Reactie plaatsen
Reacties